Categorie: Hooggevoeligheid

Geplaatst op

HSP-blog:Linkje

Een aantal jaar geleden werkte in voor een instellingsapotheek. We werkte voor verschillende instellingen. Veel verzorgings- en verpleegtehuizen. Maar ook voor de gehandicaptenzorg. En we hadden ook een paar bijzondere instelling. Onder andere een psychiatrische instelling met mensen die een delict hadden gepleegd. Uit de gevangenis, maar nog niet klaar voor de maatschappij.

Mijn taak was o.a. contacten op al deze locaties onderhouden. En zo was ik regelmatig te vinden op deze locaties. Op een dag werd ik uitgenodigd om naar de instelling te komen met ex-gedetineerde. Ik was natuurlijk wel benieuwd, en ja, ik vond het ook een beetje spannend.

een hsp-blog. Over mijn leven en een mooie les.
Isolatie is alleen

Ik werd ontvangen door een zeer bevlogen teamleider. Ik vond het bijzonder om te zien hoe het vol liefde kon vertellen over zijn vak. Terwijl ik de cijfers hoorde van terugval en me dat deed schrikken, was hij tevreden met iedereen die niet terugviel. De sfeer in het gebouw was top, en dat lag zeker aan zijn uitstraling.

Bij de rondleiding liet hij mij de isolatiecel zien. Vol trost vertelde hij dat deze al 7 jaar niet meer in gebruik was geweest. Dat hadden zijn team en hij voor elkaar. Ik had nog nooit zo’n cel gezien, de films waar ze in voorbij komen zap ik, met mijn hoogsensitieve brein, altijd door. En daar stond ik dan. En om het me echt te laten ervaren liet hij me er even alleen in. Ik zal het niet snel vergeten.

Deze week was ik weer even in isolatie. Dit keer op een gezellig kamer met een groen bladeren motief. En een computer en telefoon die me heel veel contact met de buitenwereld gaven. En toch voelde ik de link.

De link van er niet bij horen. Dat is een van de trauma’s die vaak naar boven komt. Het gevoel buitengesloten te worden. Vaak ontstaat dit in de kindertijd: erbij horen is heel belangrijk.

Als volwassenen blijft zo’n overtuiging vaak in je systeem zitten. Dat is niet erg. Als je maar ziet wat er gebeurd. Dat kun je er daarna ook naar handelen. En dan zien wat er gebeurt, dat is wat reflectie met je doet. Begrijpen en anders gaan handelen. Want dat is volwassen gedrag en dat voelt zoveel beter dan de overtuiging.

Ik ben ervan overtuigd dat jij dat kan. En anders doen we het samen.

Meer blogs lezen, meld je aan via onderstaande button in de banner. Dan krijg je er elke week 1 in je email box.

Geplaatst op

HSP-blog: Een kerstverhaal

Het was kerstavond 2004. Ik was nog niet zolang van school en werkte die avond mijn eerste dienst alleen in de apotheek. Mijn apotheker was tot tien uur bij me gebleven, en vond het tijd om zijn pupil, weliswaar met een lege wachtkamer, achter te laten. Alsof ze het hadden afgesproken stroomde de komende paar minuten de wachtkamer net zo snel vol, als een tram op zaterdagmiddag in Amsterdam. Dit deed geen goed voor mijn gemoedstoestand: ik werd zenuwachtig, ik begon te trillen, mijn hoofd werd roder. Mijn kritische stemmen in mijn hoofd gingen een discussies aan met mijn perfectionisme en zorgde dat mijn zelfvertrouwen daalde tot een dieptepunt. Mijn bloeddruk nam omgekeerd recht evenredig toe en was zo hoog dat ik alleen maar blij kon zijn dat de Fitbit nog niet was uitgevonden. Dat alles resulteerde dat mijn snelheid daalde tot een zeer matig niveau.

Een echt hsp verhaal. Boordevol gevoel.
Een kerstverhaal vol gevoel

In de wachtkamer brak het geklaag uit. Tot overmaat van ramp kwam er een man de wachtkamer binnen met meer tatoeages dan kleurplaten in een kleurboek bij de Action. Hij had het charisma dat hij met gemak door de auditie zou komen als bad guy bij een gemiddelde B-film. Ik bleek hem overigens als enige op te merken: het geklaag in de wachtkamer werd alleen maar erger en de sfeer grimmiger.

En toen gebeurde het: de man stond op en riep ‘EN NU @#@~! ALLEMAAL @#!$! JULLIE @$#! DICHTHOUDEN, DAT MEISJE DOET @%!# HAAR BEST @#$@’. Hij had op de wachtkamer het effect wat Hr. de Uil 20 jaar eerder op mij had: lichte verbazing in combinatie met snaveltjes toe. Maar met mij gebeurde iets bijzonders. Ik dacht: hij heeft gelijk, ik doe mijn best. Ik werd rustig. Ik voelde me gezien. Iemand nam het voor mij op.

Deze kerstengel, had zijn vleugels voor even, aan mij uitgeleend. Ik hielp de rest van de avond ieder met zelfvertrouwen aan hun medicijnen.Nog onder de indruk van het aantal krachttermen wat hij in 1 zin kon verwerken, leerde die man mij die avond iets bijzonders: engelen hebben geen witte jurkjes en blonde haren.

In de jaren daarna heb ik nog vaker kerstengelen mogen ontmoetten in de apotheek, meestal had ik het pas in de gaten als ze weer weg waren. De laatste jaren probeer ik er meer op te letten. En dan soms heb ik ze aan de balie, dan kijken we elkaar aan en weten het allebei, dan krijg ik weer even onzichtbare vleugels, en dan zeg ik: ‘Fijne Kerst’.

Geplaatst op

HSP-blog: Kapot moeilijk

Vandaag gaat mijn zoon voor het eerst op de fiets naar school. Alleen. En dat is weer een stapje in groter worden. We hebben het de afgelopen periode natuurlijk intensief geoefend. Eerst samen. Later steeds een stukje verder alleen. De route kan hij dromen. Ik heb natuurlijk de meest veilige route (lekker veel voorrang) gekozen. Heb hem de afgelopen weken het woord ‘haaientanden’ meer uitgesproken dan Freek Vonk. Gil ik te vaak ‘vinger uitsteken’ en verbaas me dat hij nog niet zo geconditioneerd is dat hij het ook met lopen doet. Aan de voorbereiding zal het niet liggen. Ik heb het al aangekondigd, woensdag voor het eerst met de fiets naar school.

Maar hij vind het toch spannend. Op de bewust ochtend geeft hij het weer aan. ‘Ik vind het spannend, mama’. Ik ook, is het eerst wat ik wil zeggen. Maar dat leek met niet zo handig. Ik kom terug met ‘Ik begrijp dat je het spannend vind, maar ik heb er alle vertrouwen in dat je het kan’, niets aan gelogen. Verder stel ik hem gerust dat ik in de buurt ben.

blog hooggevoeligheid: kapot moeilijk

In de middag staat hij enigszins gespannen aan school en hij vertrekt. Hij was zijn fietssleutel niet kwijt en vergeten, dus dat ging al boven verwachting. Broer die met mijn in de auto naar huis gaat heeft ook zorgen. Hij dreunt in een vloeiend ritme allen rampscenario’s die kunnen gebeuren (vallen, kapotte fiets, ongeluk, iemand die hem meeneemt), en ik probeer ze te verweren met een ritme wat erg lijkt op de computerspelletjes die hij speelt. Het helpt me niet echt in mijn vertrouwen. Al mijn onderdrukte angsten die mijn zoon lekker op de achterbank oplepelt. Bij mij stijgt de spanning. En mijn gedachten pingpongen in een versnelt ritme….het is te vroeg…hij kan het wel…het zou toch wel erg vervelend zijn als het niet lukte…maak je niet zo druk…. En ook al duurde de rit gevoelsmatig veel langer dan normaal, sta ik natuurlijk vijf minuten later de uber trotse mama te zijn en knuffel ik, en mijn zoontje, de aankomende fietser met meer overgave dan de winnaar van de tour de France. Opluchting, trots en blijdschap. Die hebben we weer in de pocket.

In de middag fietsen we samen naar het centrum voor een proefles musical les. Ook de eerste keer en misschien een beetje veel eerste keren op 1 dag. Maar soms loopt het zo. Tuurlijk ben ik er voor hem als hij de klas uitloopt en ik zijn blije koppie zie. Op de terugweg volgt een uitgebreid verslag van wat hij gedaan heeft, met een detaillering die waar een gemiddelde programmamaker wat van kan leren. Hij ratelde door en vermelde bij de laatste dansoefening “dat was kapot moeilijk”.

Een betere samenvatting van vandaag kan hij niet geven. Als ik over vijf voor zes achter de pannen sta om toch nog iets van een maaltijd in elkaar te draaien denk ik ook ‘kapot’ en ‘moeilijk’, maar ook supertrots dat we het toch weer gedaan hebben. Hij verdient de gele trui. En ik…een berg etappes…ik trek mijn bolletjesoutfit maar aan, dat vrolijkt de boel wel weer op.