| Ik sta in de badkamer, druk in de weer met potjes en mijn eigen ochtendproces. Zoon nummer 2 komt aanlopen en ik voel meteen dat er iets niet goed zit. Boosheid vult de badkamer. Daar ligt werk merk ik. Tuurlijk spreek ik hem aan ‘Wat is er aan de hand?’, “Niets”, krijg ik kortaf terug. Jammer, maar daar trapt deze moeder niet in. Ik vraag nog effe door. “Gewoon moe’. Oké, ik heb het door: je wilt met rust gelaten worden. Prima ik laat hem gaan. Nog geen 2 minuten later staat hij te huilen, nog steeds op de badkamer. Nu laat hij mij wel toe. Zijn overprikkelde hoofd loopt leeg. Ik troost hem en begeleid hem daarna terug in de taken die hij te doen heeft. Echt veel tijd voor een spoedsessie coaching heb ik in de ochtend ook niet. Zoon nummer 1 kan geen gymbroek vinden. Net terwijl ik al met jas en al klaarsta om de deur uit te gaan. Een talent, dat ik schijnbaar als moeder heb ontwikkeld om dingen te vinden, helpt ons ook deze keer. Ik trek een gymbroek binnen 3 seconde uit zijn kledingkast. Begeleid door een sarcastische ‘En deze dan?’’ Ik zit om mijn fiets, net iets te laat naar mijn zin, en voel dat ik ook boos ben. Terwijl ik eigenlijk heel opgewekt uit bed stapte en zin in deze dag had. Wat is er het laatste half uur veranderd dan? Eigenlijk weet ik heel snel het antwoord. Ik ben niet boos. Ik heb de boosheid van mijn zoon opgepikt. Bijverschijnsel van mijn HSP. Soms merk ik het meteen, en soms zoals nu, later. Ik besluit de boosheid weer bij hem te laten. Dat is zijn emotie, zijn keuze. Niet die van mij. Ik zit alweer iets relaxter op de fiets. Emoties overnemen is een bekende reactie. Probeer maar eens niet te lachen als iemand in een lachkik zit. Maar zo gaat het ook met boosheid. We nemen dat vaak onbewust over. Vooral hoogsensitieve personen hebben goede spiegelneuronen en kunnen dat erg goed. Dat is soms heel prettig omdat je je zo goed kan inleven. Maar soms is het ook onhandig. Bewust wording van het overnemen van emoties is de eerste stap. Daarnaast ook goed voelen wat er van jou is en wat er van die ander is. Het helpt om hier een scheiding in te voelen. Dat kun je heel goed met een meditatie doen. Doe je ogen maar eens dicht. Stel jezelf voor met die ander. Voel wat je zelf voelt in je lijf. En voel wat die ander voelt. Maak dan een fictieve, mooie gouden muur tussen jullie. Deze muur is niet massief, er kan zeker nog wat doorheen. Maar het werkt wel als een filter. Je emoties gaan niet 1 op 1 naar jou over. Zo creëer je een emotionele afstand en kan je bij die ander laten wat van die ander is. Geprobeerd? Hoe voelt het. Als je hier vaak in oefent lukt het zelfs om in elke gewenste situatie toe te passen, gewoon met je ogen open. Dat kan je echt helpen. Ik wens je een week vol emoties, maar dan wel van jezelf. Liefs, Patricia Meer van deze blogs lezen: meld je nu aan! |
Praktijkdag voor coaches
De praktijkdag voor coaches voor het najaar loopt al aardig vol.
Maar er is zeker nog plaats voor jou.
Ben jij coach en heb je zin in een dagje ontwikkelen? Wil jij gecoacht worden naar de volgende stap in je coachpraktijk? Maar wil je een ander ook helpen door jouw coachskills in te zetten? Dan is dit iets voor jou.
We gaan samen op een praktische manier aan de slag. Je gaat gegarandeerd naar huis met een boost aan energie en nieuw geleerde technieken.
Wil je erbij zijn? Schrijf zaterdag 4 november in je agenda en geef je op!
Dat had ik niet verwacht.
| Het is ondertussen alweer een aantal jaar geleden, maar ik weet het nog als de dag van gister. Dat gevoel kan ik nog zo naar boven halen. Het begon allemaal zo. Op de managementopleiding kregen we les over onderhandelen. En dat deden we met een spel. De klas werd verdeeld in 4 groepen en deze werden apart in lokalen geplaatst. De leraar bleef in ons leslokaal. We speelden het spel tegen onze leraar. Onze inzet: allemaal 1 euro per persoon. De regels waren als volgt. Je kon twee keuzes maken: A op B. We zouden vier rondes spelen. Bij inzet A hield je eigen inzet, maar kreeg je niets extra. Bij inzet B ging inzet naar de groep die B had of werd verdeeld over de groepen die B hadden. Tenzij er vier keer B was: dan ging inzet naar de leraar. Leek me een makkie. Gewoon A stemmen. Buit binnen. Geen extra opbrengt, maar de leraar zou ook niet winnen. Niets aan. Er mocht steeds 1 afgevaardigde van het groepje naar de leraar om de stem van de groep te vertellen. Diegene hoorde dan ook wat de rest had, en keerde weer terug naar zijn eigen groep. Ronde 1: vier keer A. Prima. Ronde 2: 2 keer B,2 keer A. Onder andere een A van ons. Hoezo dan? Ik was helemaal in shock. Hoezo eigen belang voor groepsbelang. Die had ik niet zien aankomen. Het overleg begon in onze groep. Als we A bleven doen dan zouden we verliezen, maar met B ook. We wisten al dat we niet zouden winnen. Mijn boosheid groeide. We stemde A. Om bij ons streven te blijven. De uitslag 3xB, 1xA. Nog bozer. Ik ging uit. Hoe dan? Ik was totaal overdonderd. De meester kwam ons halen omdat we niet verschenen bij de vierde stemronde. Ik verkondigde dat we niet kwamen, we onthielden ons van stemming. De meester was verbaasd maar keerde terug naar de groep. Later vertelde hij dat hij dit spel al zeker 20 jaar speelden, maar dit nog nooit had meegemaakt. Daar ben ik dan weer trots op. Moet er 1 de eerste zijn, die dit bedenkt. Het meest trots erop ben ik dat ik nee-gezegd heb tegen de manier waarop anderen met mij omgingen, mijn groep heb overtuigd en de ‘nee’ heb gezegd tegen mijn leraar. Eigenlijk best krachtig. Boosheid is een heerlijke emotie. Het zegt iets over je grenzen. Wanneer wat jij voor het laatst echt boos. Schrijf het eens op? En wie of wat ging er ook jouw grenzen? Waar ben jij trots op in deze situatie? En wat zou jij anders willen doen? Ik leerde in de spel misschien niet onderhandelen, maar wel iets over psychologie wat me tot de dag van vandaag bezighoud en interesseert. Ik gun je een week vol emotie, maar wel binnen grenzen |
Voortaan elke maand gratis een blog in je mailbox? Voorzien van een verhaal en een coachoefening. Schrijf je nu in: