HSP-blog: Onderhandelen (met jezelf?)

‘Kennen jullie het verhaal van de kok en de sinaasappel?’ Mijn leraar staat voor de klas en checkt of we dit parabel al kennen. Het vormt de inleiding over zijn les over onderhandelen, die vanmiddag gepland staat als onderdeel van mijn managementopleiding.

‘Nee’, luidt het antwoord van mij en de meeste anderen in mijn groep. En zo start hij zijn verhaal. Ik zak een beetje achterover. Ik vind het heerlijk om te luisteren naar iemand die goed verhalen kan vertellen (en dat kon hij).

Er waren eens 2 koks. Ze kookte in een sterrenrestaurant en de druk was hoog. Het hele restaurant liep vol en er was iets mis gegaan met de bestelling. Op het moment waarop het er op aan kwam, kwamen ze erachter dat er nog maar 1 sinaasappel in huis was. Beide koks hadden het nodig voor het maken van hun mooiste gerecht.

HSP-blog - onderhandelen
Onderhandelen met 2 winnaars

De ene kok zei dat hij hem echt nodig had, dat zijn hoofdgerecht belangrijker was dan zijn toetje. De ander was het daar natuurlijk niet mee eens. Hij voelde zich niet gehoord en gaf niet toe: de sinaasappel was voor hem, hij had hem als eerste gepakt. Een fikse ruzie volgde.

Na wat sussen van de omgeving, kwam men tot een compromis, allebei de helft van de sinaasappel. Dat leek de eerlijkste oplossing te zijn. Allebei gewonnen, allebei verloren.

De gerechten mislukte allebei. Maar ze hadden toch gewonnen. Of misschien toch niet, blijkt uit het plot. Als ze met elkaar in gesprek zouden zijn gegaan, hadden ze geweten, dat de één de schil nodig had en de ander het vruchtvlees.

Een mooi verhaal waar ik nog vaak aan terugdenk. Onderhandelen hoeft geen verliezers te kennen. Als iedereen maar gehoord wordt.

Nu ben ik geen toponderhandelaar geworden na die les. Maar weet wel dat er een belang in schuilt om na de ander zijn verhaal en motieven te luisteren. Dan sta je sterker in je onderhandelingen.

Wat wil die ander? Wat wil jij? Waar kun je hem tegemoet komen en waar kan die ander jou ruimte geven? Niet meteen je grenzen laten zien. Het is een spel. De ene is er beter in dan de ander. Maar met wat oefening lukt het ons allemaal.

Voordat je nu afhaakt omdat je denkt dat je nooit onderhandeld en het misschien niet zo interessant is, wil ik je vertellen dat ook jij heel vaak onderhandelt. En dat de meeste onderhandelingen met jezelf zijn.

Dagelijks heb je te dealen met je eigen twijfel. En start je je onderhandelingen. Wat trek ik aan? Wat eet ik? Waar ga ik naartoe?

Herkenbaar?

Twijfel heeft te maken met meerdere belangen. Er is wat voor het één of voor het andere te zeggen. Twijfel laat ons vertragen en soms worden we er zelfs onzeker van.

Mocht de twijfel je de volgende keer overvallen, laat dan de meerdere mogelijkheden aan het woord. Niet de stem dat je snel moet beslissen. Maar laat de voors en tegen gewoon eens lekker binnenkomen (schrijf ze eens op, dat helpt vaak ook goed). Als ze zich gehoord voelen dan wordt het rustiger, dan popt jouw beste beslissing echt op. En weet je wat de reden daarvan is.

Wat die reden: dat geeft rust. Die reden zit namelijk dicht bij jouw normen, waarden, ambities of ‘way of live’. En dat is en blijft jouw houvast.

Elke week een blog ontvangen: Schrijf je nu in door te klikken op onderstaande knop:

HSP-blog: Kapot moeilijk

Vandaag gaat mijn zoon voor het eerst op de fiets naar school. Alleen. En dat is weer een stapje in groter worden. We hebben het de afgelopen periode natuurlijk intensief geoefend. Eerst samen. Later steeds een stukje verder alleen. De route kan hij dromen. Ik heb natuurlijk de meest veilige route (lekker veel voorrang) gekozen. Heb hem de afgelopen weken het woord ‘haaientanden’ meer uitgesproken dan Freek Vonk. Gil ik te vaak ‘vinger uitsteken’ en verbaas me dat hij nog niet zo geconditioneerd is dat hij het ook met lopen doet. Aan de voorbereiding zal het niet liggen. Ik heb het al aangekondigd, woensdag voor het eerst met de fiets naar school.

Maar hij vind het toch spannend. Op de bewust ochtend geeft hij het weer aan. ‘Ik vind het spannend, mama’. Ik ook, is het eerst wat ik wil zeggen. Maar dat leek met niet zo handig. Ik kom terug met ‘Ik begrijp dat je het spannend vind, maar ik heb er alle vertrouwen in dat je het kan’, niets aan gelogen. Verder stel ik hem gerust dat ik in de buurt ben.

blog hooggevoeligheid: kapot moeilijk

In de middag staat hij enigszins gespannen aan school en hij vertrekt. Hij was zijn fietssleutel niet kwijt en vergeten, dus dat ging al boven verwachting. Broer die met mijn in de auto naar huis gaat heeft ook zorgen. Hij dreunt in een vloeiend ritme allen rampscenario’s die kunnen gebeuren (vallen, kapotte fiets, ongeluk, iemand die hem meeneemt), en ik probeer ze te verweren met een ritme wat erg lijkt op de computerspelletjes die hij speelt. Het helpt me niet echt in mijn vertrouwen. Al mijn onderdrukte angsten die mijn zoon lekker op de achterbank oplepelt. Bij mij stijgt de spanning. En mijn gedachten pingpongen in een versnelt ritme….het is te vroeg…hij kan het wel…het zou toch wel erg vervelend zijn als het niet lukte…maak je niet zo druk…. En ook al duurde de rit gevoelsmatig veel langer dan normaal, sta ik natuurlijk vijf minuten later de uber trotse mama te zijn en knuffel ik, en mijn zoontje, de aankomende fietser met meer overgave dan de winnaar van de tour de France. Opluchting, trots en blijdschap. Die hebben we weer in de pocket.

In de middag fietsen we samen naar het centrum voor een proefles musical les. Ook de eerste keer en misschien een beetje veel eerste keren op 1 dag. Maar soms loopt het zo. Tuurlijk ben ik er voor hem als hij de klas uitloopt en ik zijn blije koppie zie. Op de terugweg volgt een uitgebreid verslag van wat hij gedaan heeft, met een detaillering die waar een gemiddelde programmamaker wat van kan leren. Hij ratelde door en vermelde bij de laatste dansoefening “dat was kapot moeilijk”.

Een betere samenvatting van vandaag kan hij niet geven. Als ik over vijf voor zes achter de pannen sta om toch nog iets van een maaltijd in elkaar te draaien denk ik ook ‘kapot’ en ‘moeilijk’, maar ook supertrots dat we het toch weer gedaan hebben. Hij verdient de gele trui. En ik…een berg etappes…ik trek mijn bolletjesoutfit maar aan, dat vrolijkt de boel wel weer op.

HSP blog: Glitterslippers

Ze konden echt niet meer, die oude slippers: te klein en versleten. Ik dacht dat kan wel even snel tussen het thuisonderwijs door kon, nieuwe slippers. Ik had al goed uitgevraagd wat mijn zoons wilde hebben en ging al bijna op pad toen mijn zoons toch wel heel graag meewilde. Voor het tv-tje in de winkel, natuurlijk. Prima. Maar terwijl ik de slippers bij hun paste en ze de kleurkeuze voorlegde, om ze toch wat keuzevrijheid te geven, kreeg ik een harde ‘nee’ van mijn oudste zoon te horen. Hij wilde de duurste en naar mijn idee spuuglelijke slippers. Ik was totaal overrompeld en voelde de boosheid in me opkomen. Mijn zoon die zich met zijn ‘nee’ onbewust in een kritisch ouder veranderde drukte mij met al zijn energie in het aangepaste kind. Blij dat de boosheid bij mij zich niet uit in een soort griekse tragedie, maar ik van nature ben uitgerust met de eigenschap rust maakte dat ik kon schakelen naar mijn volwassenrol en ik hem feedback kon geven. Dat is het ondankbaar van hem vond en dat ik er boos en verdrietig van werd. Niet dat dit zijn mening veranderde, maar mijn boosheid zakte een paar punten, zodat ik zijn mening kon horen. Ik overwoog mijn opties, doorzetten: ik zou met de slippers naar huis gaan die we van te voren hadden bedacht, maar wist dat me dat maar voor even winst zou opleveren….Naar huis gaan zonder slippers, misschien voelde het wel of hij had gewonnen, maar het ergste: we hadden geen slippers en ik moest nog een keer terug….om mezelf wat rust te geven liep ik doelloos de winkel door en werd getrokken naar het meisjes-schap. Daar staan de artikelen waar mijn zoon zich het meeste op zijn gemak voelt. Ik liet hem zwarte sandalen met zebraprint zien die daar stonden, als compromis. Hij werd al enthousiaster maar toen hij zilveren glitter-slippers zag, was hij verkocht.

een hsp-blog: glitterslippers

De blijdschap in zijn gezicht sprak boekdelen. Nu kwam de kritische ouder in mij op bezoek. Dit waren toch echt meisjesslippers en ik voelde wederom boosheid in mij opkomen. Boosheid op de winkel, mijn zoon en natuurlijk op mijzelf. Dat ik niet zo gender-neutraal was als ik wilde zijn. Dat ik hem wil beschermen voor pesterijen van kinderen en de druk van de maatschappij. Maar gelukkig op tijd besefte mijn volwassenrol, dat er misschien wel een moment komt dat hij voor blauwe slippers gaat, maar dat dit moment van hemzelf moet komen en niet gestuurd door zijn liefdevolle moeder.

We verlieten de winkel met fonkelende glitter-slippers. Maar mijn zoon sprankelde meer. Op de terugweg bood ik hem mijn excuses aan, dat ik niet meteen naar hem had geluisterd, maar dat ik wel blij ben dat we slippers hebben gevonden die we allebei mooi vinden. ‘Het geeft niet, mam’ en een knuffel maakte dat ik weer wat van mijn emoties losliet. Thuis op mijn tuinstoel overdacht ik het eens en dacht terug aan de tijden dat bij schoenen kopen de maat bepalen het lastigste onderdeel was. Maar mijn vrije kind dacht: nog drie maten en dan kan ik ze ook aan!