Sensitiviteit, een puzzelstukje in je leven
De laatste weken ben ik druk bezig geweest aan het schrijven van een boek. Op dit moment wordt het nagelezen en dan kan ik de laatste puntjes op de i gaan zetten.
In het boek komt de volledige uitleg over familie-SCRUM. Met daarin alle principes achter familie-SCRUM maar vooral hoe jij het kan toepassen in jouw gezin.
Nieuwsgierig? Neem contact met me op: Zorg ik dat je hem als eerste krijgt.
Een aantal jaar geleden werkte in voor een instellingsapotheek. We werkte voor verschillende instellingen. Veel verzorgings- en verpleegtehuizen. Maar ook voor de gehandicaptenzorg. En we hadden ook een paar bijzondere instelling. Onder andere een psychiatrische instelling met mensen die een delict hadden gepleegd. Uit de gevangenis, maar nog niet klaar voor de maatschappij.
Mijn taak was o.a. contacten op al deze locaties onderhouden. En zo was ik regelmatig te vinden op deze locaties. Op een dag werd ik uitgenodigd om naar de instelling te komen met ex-gedetineerde. Ik was natuurlijk wel benieuwd, en ja, ik vond het ook een beetje spannend.
Ik werd ontvangen door een zeer bevlogen teamleider. Ik vond het bijzonder om te zien hoe het vol liefde kon vertellen over zijn vak. Terwijl ik de cijfers hoorde van terugval en me dat deed schrikken, was hij tevreden met iedereen die niet terugviel. De sfeer in het gebouw was top, en dat lag zeker aan zijn uitstraling.
Bij de rondleiding liet hij mij de isolatiecel zien. Vol trost vertelde hij dat deze al 7 jaar niet meer in gebruik was geweest. Dat hadden zijn team en hij voor elkaar. Ik had nog nooit zo’n cel gezien, de films waar ze in voorbij komen zap ik, met mijn hoogsensitieve brein, altijd door. En daar stond ik dan. En om het me echt te laten ervaren liet hij me er even alleen in. Ik zal het niet snel vergeten.
Deze week was ik weer even in isolatie. Dit keer op een gezellig kamer met een groen bladeren motief. En een computer en telefoon die me heel veel contact met de buitenwereld gaven. En toch voelde ik de link.
De link van er niet bij horen. Dat is een van de trauma’s die vaak naar boven komt. Het gevoel buitengesloten te worden. Vaak ontstaat dit in de kindertijd: erbij horen is heel belangrijk.
Als volwassenen blijft zo’n overtuiging vaak in je systeem zitten. Dat is niet erg. Als je maar ziet wat er gebeurd. Dat kun je er daarna ook naar handelen. En dan zien wat er gebeurt, dat is wat reflectie met je doet. Begrijpen en anders gaan handelen. Want dat is volwassen gedrag en dat voelt zoveel beter dan de overtuiging.
Ik ben ervan overtuigd dat jij dat kan. En anders doen we het samen.
Meer blogs lezen, meld je aan via onderstaande button in de banner. Dan krijg je er elke week 1 in je email box.
Het was kerstavond 2004. Ik was nog niet zolang van school en werkte die avond mijn eerste dienst alleen in de apotheek. Mijn apotheker was tot tien uur bij me gebleven, en vond het tijd om zijn pupil, weliswaar met een lege wachtkamer, achter te laten. Alsof ze het hadden afgesproken stroomde de komende paar minuten de wachtkamer net zo snel vol, als een tram op zaterdagmiddag in Amsterdam. Dit deed geen goed voor mijn gemoedstoestand: ik werd zenuwachtig, ik begon te trillen, mijn hoofd werd roder. Mijn kritische stemmen in mijn hoofd gingen een discussies aan met mijn perfectionisme en zorgde dat mijn zelfvertrouwen daalde tot een dieptepunt. Mijn bloeddruk nam omgekeerd recht evenredig toe en was zo hoog dat ik alleen maar blij kon zijn dat de Fitbit nog niet was uitgevonden. Dat alles resulteerde dat mijn snelheid daalde tot een zeer matig niveau.
In de wachtkamer brak het geklaag uit. Tot overmaat van ramp kwam er een man de wachtkamer binnen met meer tatoeages dan kleurplaten in een kleurboek bij de Action. Hij had het charisma dat hij met gemak door de auditie zou komen als bad guy bij een gemiddelde B-film. Ik bleek hem overigens als enige op te merken: het geklaag in de wachtkamer werd alleen maar erger en de sfeer grimmiger.
En toen gebeurde het: de man stond op en riep ‘EN NU @#@~! ALLEMAAL @#!$! JULLIE @$#! DICHTHOUDEN, DAT MEISJE DOET @%!# HAAR BEST @#$@’. Hij had op de wachtkamer het effect wat Hr. de Uil 20 jaar eerder op mij had: lichte verbazing in combinatie met snaveltjes toe. Maar met mij gebeurde iets bijzonders. Ik dacht: hij heeft gelijk, ik doe mijn best. Ik werd rustig. Ik voelde me gezien. Iemand nam het voor mij op.
Deze kerstengel, had zijn vleugels voor even, aan mij uitgeleend. Ik hielp de rest van de avond ieder met zelfvertrouwen aan hun medicijnen.Nog onder de indruk van het aantal krachttermen wat hij in 1 zin kon verwerken, leerde die man mij die avond iets bijzonders: engelen hebben geen witte jurkjes en blonde haren.
In de jaren daarna heb ik nog vaker kerstengelen mogen ontmoetten in de apotheek, meestal had ik het pas in de gaten als ze weer weg waren. De laatste jaren probeer ik er meer op te letten. En dan soms heb ik ze aan de balie, dan kijken we elkaar aan en weten het allebei, dan krijg ik weer even onzichtbare vleugels, en dan zeg ik: ‘Fijne Kerst’.