Categorie: blog

Enigszins in gedachten veeg ik de dikke laag stof van de hals van de fles die ik zo net uit de kelder heb gepakt. Ik voel dat dit het moment moet zijn dat ik mijn een bijzondere, oude wijnfles in mijn handen moet staan om een belangrijk moment te vieren….maar niets is minder waar. Ik pak net een bus goedkope ranja, die ik vorige week heb gekocht in de supermarkt, omdat ik zo vriendjes in huis krijg voor de verjaardag van mijn jongste zoon. Ik zit midden in een trilogie die nooit een filmscript zou halen, omdat de voorspelbaarheid er boven op ligt.

De combinatie verbouwing thuis, kinderen niet naar school lees: hele gezin aan thuiswerk/studie en kinderverjaardagen leidt tot overleven in de hoogste vorm. Het laagje stof op alles wat niet dagelijks gebruikt wordt hier in huis (zelfs na talloze malen poetsen) zet zich langzaam af op mijn hersenen. Vanuit mijn belangrijke zakelijke call, waar ik net een belangrijke deal hebben gesproken, schakel ik binnen 10 minuten om naar taart en kinderen. De prikkels die op een dag binnenkomen maken dat mijn leven eruit ziet als dagelijkse champagne. En hoe meer ik in mijn omgeving, op de vraag ‘Hoe gaat het?’ alleen maar als antwoord krijg ‘rustig’, voert dat voor mij alleen maar de spanning op en knalt bijna de kruk van de fles. En hoewel ik het voor elkaar krijg, door goede zelfzorg, om de Etna in mij niet te laten ontploffen, staat het onder druk.

Ik leef in een dagelijkse roes, waarin de cocktail van schuldgevoel&schaamte wordt geserveerd in regelmatig terugkerende shotjes, maar het lukt om te kater te vermijden. Ik houd er ook zo van, het energie gevend gevoel van de drank. Ik heb niets te klagen, ik wil dit. Het leven onder druk is mooi, er ontstaan diamanten, ik voel het. Een dunne diamanten flute, waarin de bubbels kunnen landen. Laten we het glas heffen!…Oh wacht, ik haal er nog even een doekje overheen.