Heerlijk hoor, in alle rust, sta ik met mijn favoriete muziekje op de randjes van mijn muren te schilderen in een nieuw groen kleurtje. Lekker zen. Ik kan nergens aan denken, anders zit mijn witte plafond gegarandeerd vol met groene verf. Alhoewel dat ook gebeurt als ik er wel met mijn hoofd bij ben hoor, om onverklaarbare reden wordt mijn strakke groene lijn om de paar meter onderbroken door wat uitstulpingen. Dan zie je tenminste dat het handwerk is, praat ik me goede moed in. Het enige jammere is dat ik op dat moment op 1st/2h sta (enige uitleg volstaat, aangezien hij niet in de SI is opgenomen: 1 supertampon per 2 uur) en ik niet alleen groen, maar ook rood in de gaten moet houden. Maar ja, je kunt niet alles hebben. Dit keer hoef ik me ook niet schuldig te voelen dat ik lekker voor mijzelf bezig ben: de kinderen zijn uit logeren.
Die tijd voor mezelf en met mijn man is zo lekker, dat ik altijd het gevoel heb dat we er ook bijzonders van moeten maken. Of gevuld met praktische dingen of met leuke, maar meestal met een combinatie van deze. En hoewel de rust een weldaad is, begint naar een aantal uur ook wel het gemis en de stilte. Ik kijk dan weer heerlijk uit naar het moment dat ik ze weer in mijn armen sluit. Missen doet het goed in relaties, als ik de kerstaflevering van All you need, als leidraad neem tenminste. Ik merk het voornamelijk in het feit dat ik meestal de uren daarna net even iets meer van kan ze hebben.
Een aantal jaar geleden kwamen ze, als ze me weer zagen, nog aanrennen en had het de moederdagspecial van een zoet tv-programma kunnen halen. Dat vond ik natuurlijk heerlijk. Maar de laatste jaren gaat het tij keren. Was het eerst zo dat steevast de kinderen mij meer mistte dan ik, is het nu echt andersom. Ze komen binnen en vergeten we bijna te groeten. Zoon 1 zegt dat ook bij het naar bed gaan. ‘Om eerlijk te zijn heb ik je eigenlijk helemaal niet gemist, ik heb misschien maar 1 keer aan je gedacht.’ Eerlijkheid, het staat hoog bij mij in het vaandel. Maar deze komt toch wel effe binnen. Enige mist en nevel doemt op in mijn hoofd. Het hoort erbij bedenk ik me, maar ben toch even de draad kwijt. Verstand en gevoel hebben even een conflict. De trots van zijn groei botst met de pijn van loslaten. Hij scoort, en heeft een punt. Dat is niet te missen.
