kinderen Archives - Platina Coaching

augustus 26, 2021augustus 26, 2021

HSP-blog: Spelen

Ik heb geen idee waarom ik hier ben. Nou ja, eigenlijk weet ik dat wel. Ik heb het te danken aan mijn oudste zoon, een goed marketingconcept en mijn uitstelgedrag.

Al weken rijd ik met mijn oudste zoon naar turnles. En naast de turnles zit Monkey Town. Voor degene die het concept niet kennen. Een binnenspeeltuin met naam. Mijn zoon vraagt steevast elke week: Wanneer gaan we naar Monkey Town? Getriggerd door een paar felle kleuren en een aap die de gevel sieren. Mijn antwoord is dit jaar veranderd van ‘In de vakantie’, naar ‘in de grote vakantie’.

Maar nu voelde ik me echt een slechte moeder worden en met meer tijd dan voor een kind goed is in de vakantie, toog ik met 2 kinderen naar deze apenstad.

Al binnen 3 minuten wist ik al niet meer waarom ik me dit aandeed. Ik als HSP en mijn kinderen natuurlijk ook, krijgen zoveel prikkels te verwerken dat je het gevoel hebt dat je in een glas cola bent beland. En ja, ik kan niet anders zeggen, ze hebben echt hun best gedaan. Met planten, groene, rustige kleuren. Maar een hoog gebouw, met een enorme hoeveelheid kinder- en volwassengeluiden is veel.

Ik heb ook nare ervaringen. Alleen in een binnenspeeltuin met een zoon, een baby en een tas. Zoon 1 zat vast, toen ik eindelijk tas en baby beetje veilig had geïnstalleerd en naar boven was geklommen en ik kan je vertellen, dat die apparaten echt niet voor mijn volwassen lichaam zijn gemaakt. Was mijnheer alweer beneden. Het idee dat er luttele ouders dit tafereel hadden gezien hielp ook niet. Het is staat nog steeds in mijn hersenen opgeslagen bij afdeling persoonlijke rampen, nog net niet versleept naar trauma’s.

Nu wist ik waar ik aan begon en met…als de kinderen het maar naar hun zin hebben…in mijn achterhoofd zocht ik het tafeltje wat het beste voelde. Nog niet geïnstalleerd om zoon 2 stond al bij mij. Huilend. Hij vond het niet leuk. Zoon 1 chaperonneerde hem binnen 1 minuut. Zo zijn ze dan ook wel weer. Hij durfde niet meer in het klimtoestel. Hij was van de glijbaan gegaan en die ging effe te snel. Zoon 1 vond het wel geweldig, 3 jaar leeftijdsverschil en iets andere spieraanleg doen een hoop.

Mijn werk begon, want meteen rechtsomkeer maken voelde ook niet goed. Samen kijken wat wel kon. Even bij mama zitten. Overhalen. Begrip. Nog even op de trampolines met je broer. Negeren. Troef: iets te eten. Allemaal wisselend resultaat. Ondertussen kijk ik wanhopig naar andere ouders die rustig achter hun laptop zitten en waarvan de kinderen 1 keer per middag langskomen. Überhaupt zwaar respect dat je hier ook nog kunt werken. Ik zou nog geen letter op papier krijgen.

Nu werkt 1 ding altijd bij de jongste: eten. En dat laatste is geen probleem. De ruimte voor horeca en volwassenen is in elke binnenspeeltuin groter dan de ruimte voor de kinderen. Dat snap ik wel hoor, ik begrijp ook wel iets van marketing… maar heb er toch altijd een beetje moeite mee.

Ik had met mijzelf afgesproken dat ik vier uur een mooie tijd vond om te vertrekken. Dan had ik het een kans gegeven voor de oudste en kon ik ze daarna met een filmpje wel vermaken tot het eten.

Het liep tegen vieren en de drukte in het speelparadijs werd minder. Ik was niet de enige die er zo over dacht. Mijn jongste was al even weer aan het spelen en toen ik even naar het klimrek keek zag ik hem ineens boven staan, onder begeleiding van de oudste. Ik was aangenaam verrast. Zijn angst was hij langzaam aan het overwinnen.

Nu kon in natuurlijk niet gaan. Deze ontwikkeling is belangrijk. En ja, hoor. Hij kreeg er steeds meer plezier in. En ik steeds minder. Want nu vond ik het wel tijd om te gaan. De rollen waren omgedraaid. Mijn zoons maakte in ijl tempo rondjes over het klimrek en de grote glijbaan. Met plezier op hun koppies. Maar ik had het wel gehad.

Gelukkig hielp het luidruchtige omroepapparaat wat lekker resoneerde in de metalen hal. Onverstaanbaar maar toch knetterhard. Ik wist op te maken: OVER 20 MINUTEN GAAN WE SLUITEN. De kinderen hadden het ook begrepen. Gedwee kwamen de mannetjes aan om hun schoenen aan te trekken.

Ik ben voorlopig weer verlost. Nog even bedenken wat ik ga zeggen als we de volgende keer naar turnen rijden. Ik ga er eens mee spelen.

mei 28, 2021mei 28, 2021

HSP-blog (mis)punt

Heerlijk hoor, in alle rust, sta ik met mijn favoriete muziekje op de randjes van mijn muren te schilderen in een nieuw groen kleurtje. Lekker zen. Ik kan nergens aan denken, anders zit mijn witte plafond gegarandeerd vol met groene verf. Alhoewel dat ook gebeurt als ik er wel met mijn hoofd bij ben hoor, om onverklaarbare reden wordt mijn strakke groene lijn om de paar meter onderbroken door wat uitstulpingen. Dan zie je tenminste dat het handwerk is, praat ik me goede moed in. Het enige jammere is dat ik op dat moment op 1st/2h sta (enige uitleg volstaat, aangezien hij niet in de SI is opgenomen: 1 supertampon per 2 uur) en ik niet alleen groen, maar ook rood in de gaten moet houden. Maar ja, je kunt niet alles hebben. Dit keer hoef ik me ook niet schuldig te voelen dat ik lekker voor mijzelf bezig ben: de kinderen zijn uit logeren.

Die tijd voor mezelf en met mijn man is zo lekker, dat ik altijd het gevoel heb dat we er ook bijzonders van moeten maken. Of gevuld met praktische dingen of met leuke, maar meestal met een combinatie van deze. En hoewel de rust een weldaad is, begint naar een aantal uur ook wel het gemis en de stilte. Ik kijk dan weer heerlijk uit naar het moment dat ik ze weer in mijn armen sluit. Missen doet het goed in relaties, als ik de kerstaflevering van All you need, als leidraad neem tenminste. Ik merk het voornamelijk in het feit dat ik meestal de uren daarna net even iets meer van kan ze hebben.

Een aantal jaar geleden kwamen ze, als ze me weer zagen, nog aanrennen en had het de moederdagspecial van een zoet tv-programma kunnen halen. Dat vond ik natuurlijk heerlijk. Maar de laatste jaren gaat het tij keren. Was het eerst zo dat steevast de kinderen mij meer mistte dan ik, is het nu echt andersom. Ze komen binnen en vergeten we bijna te groeten. Zoon 1 zegt dat ook bij het naar bed gaan. ‘Om eerlijk te zijn heb ik je eigenlijk helemaal niet gemist, ik heb misschien maar 1 keer aan je gedacht.’ Eerlijkheid, het staat hoog bij mij in het vaandel. Maar deze komt toch wel effe binnen. Enige mist en nevel doemt op in mijn hoofd. Het hoort erbij bedenk ik me, maar ben toch even de draad kwijt. Verstand en gevoel hebben even een conflict. De trots van zijn groei botst met de pijn van loslaten. Hij scoort, en heeft een punt. Dat is niet te missen.

oktober 19, 2020september 28, 2020

Blog: Miraculous

Ik zit aan de eettafel met mijn gezin en probeer aan te haken op een gesprek tussen mijn kinderen en krijg een bitse: “Nee, mama, dat begrijp jij niet, dat is van Miraculous’ als antwoord. Hoppa, dubbele bonus, mijn oudste zoon drukt in no-time 2 buttons in die met zenuwen verbonden zijn naar het zwartste krochten van mijn psyche. ‘Je hoort er niet bij’ en ‘Je bent dom’. En aangezien ik daar door een combinatie van selfcare en positieve psychologie best een tijdje niet ben geweest en het even duurt voordat de tl-lampen daar aanspringen, voel ik de pijn en verdriet al bij het zoemend geluid van de starter, natuurlijk vooral omdat mijn eigen stukje doorontwikkeld DNA dit doet….

Gelukkig kijkt mijn man me liefde- en begripvol aan en voel ik me toch weer ergens bij horen. Ik kom weer in het hier en nu. Het besef me dat het mijn keuze is om niet alles te weten van Miraculous, helpt ook. Alhoewel ik tot een aantal jaren geleden nog prima mee kon (ik kon Nijntje en al haar BFF’s tot in details natekenen, ik kende alle Paw patrols inclusief kleur en voertuig en kon, als mijn lichaam zou doen wat ik bedoelde, feilloos door als understudy voor K3, zowel op zang en dans), kan ik ondanks uitnodigen van mijn zoons me totaal niet verplaatsen in de lol van Lady bug en friends. Ik vind het gewoon echt niet leuk.

Terwijl mijn zoons in een passievolle discussie zitten die wordt begeleid door talloze. ‘Ja, weet je nog….’ ‘Ja, en toen….’ Eet ik ondertussen speechless mijn andijviestamppot. Maar zelfs de jongens weten onder het kletsen door af en toe gedachteloos een hap naar binnen te krijgen. Dat vormt bij mij weer een gevoel van opluchting. 10 minuten geleden hoorde ik mijzelf namelijk nog zeggen, met een zelfvertrouwen waarvan ik op dit moment niet weer waar dat vandaan komt, ‘Nee joh, dat kunnen ze makkelijk eten’ op de onderzoekende vraag van mijn man: ’Moeten we niks anders voor de kinderen maken?’ Nou ben ik nogal vermijdend in het maken van ander eten voor de kinderen, maar mijn bui m.b.t. gezond eten wisselt nogal van vastberadenheid, het varieert van: doorzetten tot kokhalzen aan toe, tot 1 hapje proberen, en 5 plakjes komkommer is ook groenten. Dat mijn kinderen mij hierin niet kunnen lezen begrijp ik. ‘Wat eten we vandaag?’ is hier dan ook opgenomen als koploper in de top-3 meest gestelde vragen (bij ophalen kinderdagverblijf, nog voor iets wat op een begroeting lijkt). Hij eindigt net voor ‘Wat moet ik aan vandaag? (die varieert nog weleens met ‘Wat is het weer?’ en ‘Moeten we korte of lange mouwen?’) en “Mag ik bij die… spelen?”

Maar terwijl ik rustig toe kijk en inbreek met de vraag. “Kennen jullie ook die aflevering waarin Cat Noir zijn hele bord leeg eet?’ Waar ze de humor natuurlijk niet van inzien, zie ik dat zelfs zonder verhullende termen, die een tijdje geleden nog dienst deden (slastampot klonk toch echt aantrekkelijker dan andijvie, en groene frietjes werkte toen ook nog), de hele stamppot naar binnen gaat. Miraculous.