Categorie: Hooggevoeligheid

Geplaatst op

HSP-blog: De natuur heeft het door

Het eerste piepkleine stukje groen boven de aarde. En daarna een klein stengeltje. Gefascineerd kan ik er naar kijken. Later een bloemetje. En de eerste vrucht. En elke keer weer kijken of je iets nieuws kan ontdekken. Dat vind ik het meest mooie aan mijn mini-moestuin. Ik kan daar zo gelukkig van worden. Het bekijken van het groeiproces in de natuur.

Dat heb ik niet alleen met planten dat heb ik ook bij mensen. Of het nu kinderen zijn die van baby groeien naar peuter en kleuter. Of volwassenen die ook een groeicirkel doormaken. Ik mag daar vaak getuigen van zijn en daar ben ik dankbaar voor.

Soms is het zaadje al geplant als mensen bij me komen. Soms moet eerst de aarde nog worden omgewoeld en het juiste zaadje gevonden. Maar dat zaadje komt altijd. En dan gaat het eigenlijk als vanzelf. Maar ook weer niet. Het vereist water geven, onkruid weghalen, geduld en niet in de laatste plaats oogsten. En dan daar de goede mix in vinden. Geduld maar niet zonder actie. Water geven maar wel in de juiste hoeveelheden. Onkruid weghalen, maar dit niet verwarren met nieuwe planten. En niet te vroeg maar ook niet te laat oogsten. Dat is eigenlijk mijn taak als coach. Daarin begeleiden. Dan zie je groei vanzelf en is het een schitterend proces.

En ja, het is niet allemaal een succes. De zaadjes in mijn moestuin, soms komen ze niet op, soms mislukt de oogst. Soms denk ik de oorzaak te weten, maar meestal niet. Ik denk er niet teveel over na en stop iets anders in de grond. Zo ontwikkel ik mijn successen en probeer af en toe wat nieuws. En dat wil ik jou ook meegeven. Niet alles lukt. Prima. Probeer je het opnieuw. Of juist iets anders. Geen groei zonder tegenslag. Soms wel kijken naar de oorzaak en soms niet. Voel wat je nodig hebt.

Voor vandaag wil ik je laten groeien. Ik wil je een gevoelsoefening laten doen. Schrijf op 4 A4-tjes de volgende termen: voeding, geduld, oogsten, snoeien.
Leg de A4-tjes voor je op tafel. Sluit je ogen en leg je hand op 1 A4-tje. Voel wat er in je lijf gebeurt. Neem even de tijd. Als je klaar bent ga je naar het volgende vel. En zo door. Voel op welk vel je het meest reageert. Neem deze term en schrijf op wat je gevoel je wil vertellen. Kun je het ook concreet maken naar acties?

Laat je me weten wat het je heeft opgeleverd?

Geplaatst op

HSP-blog: de legolift

Hij was al een tijdje bezig. Vol enthousiasme. Nog net niet zijn tong uit zijn mond. Maar wel aan. Met energie. Heerlijk om naar te kijken.

Mijn jongste zoon is bezig om een flat te bouwen met LEGO. Op aangeven van zijn broer, die het idee aanleverde. En het moet niet zomaar een flat worden, nee, eentje met een werkende lift.

logo hsp blog

Verdiepingen ontstonden. Er kwam een liftschacht en ook de constructie voor liftkooi en bediening had hij in rap tempo klaar. Hij programmeerde een programmaatje zodat zijn lift 3 seconde omhoog ging en daarna 3 seconde omlaag. Hij paste de snelheid aan. Maar toen ging het mis. De mechaniek deed het niet.

Nu heb ik bouwkunde niet afgerond, maar zag wel dat hij bleef steken, de kooi en schacht waren even groot en dat levert weerstand op, dat kon hij niet overbruggen met het kleine motortje dat hij had. Hij liet zich niet uit het veld slaan en bouwde de lichtschacht groter. Maar helaas ook dat bood geen solaas. Een piepen van de motor liet error weten.

En niet alleen error bij de motor, ook error bij mijn zoon. Huilen, boosheid, frustratie. Ik denk dat ik een trap ga maken, mama: dit is te moeilijk.

Ik neem hem op schoot (past nog net, met wat vouwwerk) en probeer begrip te hebben voor zijn balen. Om hem daarna te laten voelen dat hij echt al heel ver is gekomen. En als je echt beter wilt worden je juist moet doorgaan als het tegenzit. Maar soms na een pauze.

Ik wil het vergelijken in procenten. Maar weet dat hij dat nog niet op school heeft gehad. Ik vergelijk het dit keer met een pizza (eten werkt altijd goed bij hem). Als je een pizza hebt dan heb je nu al dit stuk gedaan, om hem werkend te krijgen moet je dit stukje nog doen. Is het dan niet zonden om hem af te breken? Hij is het met me eens. Wat kan je helpen voor dat laatste stukje? Hij komt met ideeën: onder andere zijn vader vragen om mee te kijken vanavond.

Hij is weer rustig, we drinken wat en doen een spelletje. Als ik later die middag beneden kom van de was op zolder, zit hij trots aan tafel (glimlach van oor tot oor). Zijn lift doet het. Do, plan, check, act. Hij is negen en zit bij mij aan de achtertafel. Retetrots zit ik naast hem bij zijn demonstratie.

En mam zegt ie…van die pizza…je had gelijk. Op zo’n moment wil ik hem opvreten, daar kan geen pizza tegenop

Geplaatst op

HSP-blog: Onderhandelen (met jezelf?)

‘Kennen jullie het verhaal van de kok en de sinaasappel?’ Mijn leraar staat voor de klas en checkt of we dit parabel al kennen. Het vormt de inleiding over zijn les over onderhandelen, die vanmiddag gepland staat als onderdeel van mijn managementopleiding.

‘Nee’, luidt het antwoord van mij en de meeste anderen in mijn groep. En zo start hij zijn verhaal. Ik zak een beetje achterover. Ik vind het heerlijk om te luisteren naar iemand die goed verhalen kan vertellen (en dat kon hij).

Er waren eens 2 koks. Ze kookte in een sterrenrestaurant en de druk was hoog. Het hele restaurant liep vol en er was iets mis gegaan met de bestelling. Op het moment waarop het er op aan kwam, kwamen ze erachter dat er nog maar 1 sinaasappel in huis was. Beide koks hadden het nodig voor het maken van hun mooiste gerecht.

HSP-blog - onderhandelen
Onderhandelen met 2 winnaars

De ene kok zei dat hij hem echt nodig had, dat zijn hoofdgerecht belangrijker was dan zijn toetje. De ander was het daar natuurlijk niet mee eens. Hij voelde zich niet gehoord en gaf niet toe: de sinaasappel was voor hem, hij had hem als eerste gepakt. Een fikse ruzie volgde.

Na wat sussen van de omgeving, kwam men tot een compromis, allebei de helft van de sinaasappel. Dat leek de eerlijkste oplossing te zijn. Allebei gewonnen, allebei verloren.

De gerechten mislukte allebei. Maar ze hadden toch gewonnen. Of misschien toch niet, blijkt uit het plot. Als ze met elkaar in gesprek zouden zijn gegaan, hadden ze geweten, dat de één de schil nodig had en de ander het vruchtvlees.

Een mooi verhaal waar ik nog vaak aan terugdenk. Onderhandelen hoeft geen verliezers te kennen. Als iedereen maar gehoord wordt.

Nu ben ik geen toponderhandelaar geworden na die les. Maar weet wel dat er een belang in schuilt om na de ander zijn verhaal en motieven te luisteren. Dan sta je sterker in je onderhandelingen.

Wat wil die ander? Wat wil jij? Waar kun je hem tegemoet komen en waar kan die ander jou ruimte geven? Niet meteen je grenzen laten zien. Het is een spel. De ene is er beter in dan de ander. Maar met wat oefening lukt het ons allemaal.

Voordat je nu afhaakt omdat je denkt dat je nooit onderhandeld en het misschien niet zo interessant is, wil ik je vertellen dat ook jij heel vaak onderhandelt. En dat de meeste onderhandelingen met jezelf zijn.

Dagelijks heb je te dealen met je eigen twijfel. En start je je onderhandelingen. Wat trek ik aan? Wat eet ik? Waar ga ik naartoe?

Herkenbaar?

Twijfel heeft te maken met meerdere belangen. Er is wat voor het één of voor het andere te zeggen. Twijfel laat ons vertragen en soms worden we er zelfs onzeker van.

Mocht de twijfel je de volgende keer overvallen, laat dan de meerdere mogelijkheden aan het woord. Niet de stem dat je snel moet beslissen. Maar laat de voors en tegen gewoon eens lekker binnenkomen (schrijf ze eens op, dat helpt vaak ook goed). Als ze zich gehoord voelen dan wordt het rustiger, dan popt jouw beste beslissing echt op. En weet je wat de reden daarvan is.

Wat die reden: dat geeft rust. Die reden zit namelijk dicht bij jouw normen, waarden, ambities of ‘way of live’. En dat is en blijft jouw houvast.

Elke week een blog ontvangen: Schrijf je nu in door te klikken op onderstaande knop:

Inschrijven blog