Categorie: blog

Terwijl mijn man de sleutel in het slot steekt, enigszins onhandig, met twee net iets te volle boodschappentassen in beide handen, voelt hij het al. Er is iets aan de hand. Sinds Corona laten we de kinderen af en toe alleen voor praktische zaken zoals de boodschappen. Na wat opgebouwd te hebben, in korte momenten, komt het nu ook wel voor dat we er een uurtje allebei niet zijn. Die vrijheid is een groot goed, die de mannen goed kunnen dragen. Tot nu dan.Mijn man had gezegd voor twaalf uur thuis te zijn en hij deed naarstig zijn best om zich aan zijn afspraak te houden, en net als Assepoester het magische moment te halen, maar het leek niet te lukken. Ik was hier natuurlijk de oorzaak van want ik had het standaard boodschappenlijstje aangevuld met niet dagelijkse dingen om te kunnen koken voor vrienden. Zo had ik pastinaak toegevoegd en verdenk ik mijn man ervan dat hij dit heeft staan Googelen in de supermarkt. Zijn moto is: dat vergeten groenten, niet voor niets vergeten groenten zijn. Daarnaast was het zelfrijzend bakmeel op en had hij bakpoeder meegenomen. Ik begreep dat niet helemaal, want wat had ik daar aan, maar later bleek ik ook hier mijn gerecht te kunnen maken en was is verbaasd over zijn talent (of toch Google). Maar zelfs met pompoenen in het karretje kwam er geen fee die de tijd even stil kon zetten…Eenmaal binnen schat hij de situatie in. De jongste zit op de bank met zijn knuffel tegen hem aangeperst en een schrikkerige blik in zijn ogen. De oudste loopt ijsberend rond en straalt rust uit als camouflage van de innerlijke paniek. Mijn man kijkt naar de mannen, dan naar de boodschappen, wat eerst? Hij volgt het geijkte voorbeeld van de regering en neemt de polder-tactiek. Hij vraagt de jongens te helpen in de keuken en gaat ondertussen het gesprek aan. Terwijl hij met het gemak van een ervaren jongleur koelkast en vriezer vult, en de jongens de voorraadkast, ontspannen mijn twee kinderen zichtbaar. Het verhaal komt eruit:Mijn jongste was op zijn kamer aan het spelen met de Playmobil toen hij een heel hard geluid hoorde. In paniek ging hij zijn grote broer halen die op zolder bezig was zijn dansskills te trainen en die ondanks de harde muziek het ook had gehoord. Nummer 1 voelde zich als oudste toch verantwoordelijk en ging aan de slag. Hij sloot de ramen, in hoever de lukte met zijn lengte. Gaf zijn broer de opdracht zijn knuffel uit bed te halen en zelf nam hij de tablet en tikte op Google ‘radio’ in. Hij kwam op de pagina van 538 terecht en klikte door naar nieuws. Toen hij daar niets kon vinden over oorlog of natuurrampen ging hij zijn broer geruststellen. Als er echt oorlog zou zijn, dan zou het daar wel staan. (?) Nummer 2 had ondertussen in zijn hoofd al vulkaanuitbarstingen, tsunami’s, burgeroorlogen en andere rampscenario’s voorbij zien komen…De slachtoffer en de redder verenigd in een mooi stel. Gelukkig kon de volwassen, in de vorm van hun vader, ze snel geruststellen: het was de eerste maandag van de maand en het was vijf minuten over twaalf.