Na een paar drukke maanden, kan ik zeggen dat er weer een paar coachees zijn gestopt. Dat betekent ook dat ik weer ruimte heb voor nieuwe afspraken. Mocht je al een tijd twijfelen om te starten: dan is dit het moment. Neem vandaag nog contact met me op en we maken snel een afspraak.
HSP-blog: de legolift
Hij was al een tijdje bezig. Vol enthousiasme. Nog net niet zijn tong uit zijn mond. Maar wel aan. Met energie. Heerlijk om naar te kijken.
Mijn jongste zoon is bezig om een flat te bouwen met LEGO. Op aangeven van zijn broer, die het idee aanleverde. En het moet niet zomaar een flat worden, nee, eentje met een werkende lift.
Verdiepingen ontstonden. Er kwam een liftschacht en ook de constructie voor liftkooi en bediening had hij in rap tempo klaar. Hij programmeerde een programmaatje zodat zijn lift 3 seconde omhoog ging en daarna 3 seconde omlaag. Hij paste de snelheid aan. Maar toen ging het mis. De mechaniek deed het niet.
Nu heb ik bouwkunde niet afgerond, maar zag wel dat hij bleef steken, de kooi en schacht waren even groot en dat levert weerstand op, dat kon hij niet overbruggen met het kleine motortje dat hij had. Hij liet zich niet uit het veld slaan en bouwde de lichtschacht groter. Maar helaas ook dat bood geen solaas. Een piepen van de motor liet error weten.
En niet alleen error bij de motor, ook error bij mijn zoon. Huilen, boosheid, frustratie. Ik denk dat ik een trap ga maken, mama: dit is te moeilijk.
Ik neem hem op schoot (past nog net, met wat vouwwerk) en probeer begrip te hebben voor zijn balen. Om hem daarna te laten voelen dat hij echt al heel ver is gekomen. En als je echt beter wilt worden je juist moet doorgaan als het tegenzit. Maar soms na een pauze.
Ik wil het vergelijken in procenten. Maar weet dat hij dat nog niet op school heeft gehad. Ik vergelijk het dit keer met een pizza (eten werkt altijd goed bij hem). Als je een pizza hebt dan heb je nu al dit stuk gedaan, om hem werkend te krijgen moet je dit stukje nog doen. Is het dan niet zonden om hem af te breken? Hij is het met me eens. Wat kan je helpen voor dat laatste stukje? Hij komt met ideeën: onder andere zijn vader vragen om mee te kijken vanavond.
Hij is weer rustig, we drinken wat en doen een spelletje. Als ik later die middag beneden kom van de was op zolder, zit hij trots aan tafel (glimlach van oor tot oor). Zijn lift doet het. Do, plan, check, act. Hij is negen en zit bij mij aan de achtertafel. Retetrots zit ik naast hem bij zijn demonstratie.
En mam zegt ie…van die pizza…je had gelijk. Op zo’n moment wil ik hem opvreten, daar kan geen pizza tegenop
HSP-blog: Goede morgen..
| Ik sta in de badkamer, druk in de weer met potjes en mijn eigen ochtendproces. Zoon nummer 2 komt aanlopen en ik voel meteen dat er iets niet goed zit. Boosheid vult de badkamer. Daar ligt werk merk ik. Tuurlijk spreek ik hem aan ‘Wat is er aan de hand?’, “Niets”, krijg ik kortaf terug. Jammer, maar daar trapt deze moeder niet in. Ik vraag nog effe door. “Gewoon moe’. Oké, ik heb het door: je wilt met rust gelaten worden. Prima ik laat hem gaan. Nog geen 2 minuten later staat hij te huilen, nog steeds op de badkamer. Nu laat hij mij wel toe. Zijn overprikkelde hoofd loopt leeg. Ik troost hem en begeleid hem daarna terug in de taken die hij te doen heeft. Echt veel tijd voor een spoedsessie coaching heb ik in de ochtend ook niet. Zoon nummer 1 kan geen gymbroek vinden. Net terwijl ik al met jas en al klaarsta om de deur uit te gaan. Een talent, dat ik schijnbaar als moeder heb ontwikkeld om dingen te vinden, helpt ons ook deze keer. Ik trek een gymbroek binnen 3 seconde uit zijn kledingkast. Begeleid door een sarcastische ‘En deze dan?’’ Ik zit om mijn fiets, net iets te laat naar mijn zin, en voel dat ik ook boos ben. Terwijl ik eigenlijk heel opgewekt uit bed stapte en zin in deze dag had. Wat is er het laatste half uur veranderd dan? Eigenlijk weet ik heel snel het antwoord. Ik ben niet boos. Ik heb de boosheid van mijn zoon opgepikt. Bijverschijnsel van mijn HSP. Soms merk ik het meteen, en soms zoals nu, later. Ik besluit de boosheid weer bij hem te laten. Dat is zijn emotie, zijn keuze. Niet die van mij. Ik zit alweer iets relaxter op de fiets. Emoties overnemen is een bekende reactie. Probeer maar eens niet te lachen als iemand in een lachkik zit. Maar zo gaat het ook met boosheid. We nemen dat vaak onbewust over. Vooral hoogsensitieve personen hebben goede spiegelneuronen en kunnen dat erg goed. Dat is soms heel prettig omdat je je zo goed kan inleven. Maar soms is het ook onhandig. Bewust wording van het overnemen van emoties is de eerste stap. Daarnaast ook goed voelen wat er van jou is en wat er van die ander is. Het helpt om hier een scheiding in te voelen. Dat kun je heel goed met een meditatie doen. Doe je ogen maar eens dicht. Stel jezelf voor met die ander. Voel wat je zelf voelt in je lijf. En voel wat die ander voelt. Maak dan een fictieve, mooie gouden muur tussen jullie. Deze muur is niet massief, er kan zeker nog wat doorheen. Maar het werkt wel als een filter. Je emoties gaan niet 1 op 1 naar jou over. Zo creëer je een emotionele afstand en kan je bij die ander laten wat van die ander is. Geprobeerd? Hoe voelt het. Als je hier vaak in oefent lukt het zelfs om in elke gewenste situatie toe te passen, gewoon met je ogen open. Dat kan je echt helpen. Ik wens je een week vol emoties, maar dan wel van jezelf. Liefs, Patricia Meer van deze blogs lezen: meld je nu aan! |