Tag: hsp

Ze konden echt niet meer, die oude slippers: te klein en versleten. Ik dacht dat kan wel even snel tussen het thuisonderwijs door kon, nieuwe slippers. Ik had al goed uitgevraagd wat mijn zoons wilde hebben en ging al bijna op pad toen mijn zoons toch wel heel graag meewilde. Voor het tv-tje in de winkel, natuurlijk. Prima. Maar terwijl ik de slippers bij hun paste en ze de kleurkeuze voorlegde, om ze toch wat keuzevrijheid te geven, kreeg ik een harde ‘nee’ van mijn oudste zoon te horen. Hij wilde de duurste en naar mijn idee spuuglelijke slippers. Ik was totaal overrompeld en voelde de boosheid in me opkomen. Mijn zoon die zich met zijn ‘nee’ onbewust in een kritisch ouder veranderde drukte mij met al zijn energie in het aangepaste kind. Blij dat de boosheid bij mij zich niet uit in een soort griekse tragedie, maar ik van nature ben uitgerust met de eigenschap rust maakte dat ik kon schakelen naar mijn volwassenrol en ik hem feedback kon geven. Dat is het ondankbaar van hem vond en dat ik er boos en verdrietig van werd. Niet dat dit zijn mening veranderde, maar mijn boosheid zakte een paar punten, zodat ik zijn mening kon horen. Ik overwoog mijn opties, doorzetten: ik zou met de slippers naar huis gaan die we van te voren hadden bedacht, maar wist dat me dat maar voor even winst zou opleveren….Naar huis gaan zonder slippers, misschien voelde het wel of hij had gewonnen, maar het ergste: we hadden geen slippers en ik moest nog een keer terug….om mezelf wat rust te geven liep ik doelloos de winkel door en werd getrokken naar het meisjes-schap. Daar staan de artikelen waar mijn zoon zich het meeste op zijn gemak voelt. Ik liet hem zwarte sandalen met zebraprint zien die daar stonden, als compromis. Hij werd al enthousiaster maar toen hij zilveren glitter-slippers zag, was hij verkocht.

De blijdschap in zijn gezicht sprak boekdelen. Nu kwam de kritische ouder in mij op bezoek. Dit waren toch echt meisjesslippers en ik voelde wederom boosheid in mij opkomen. Boosheid op de winkel, mijn zoon en natuurlijk op mijzelf. Dat ik niet zo gender-neutraal was als ik wilde zijn. Dat ik hem wil beschermen voor pesterijen van kinderen en de druk van de maatschappij. Maar gelukkig op tijd besefte mijn volwassenrol, dat er misschien wel een moment komt dat hij voor blauwe slippers gaat, maar dat dit moment van hemzelf moet komen en niet gestuurd door zijn liefdevolle moeder.

We verlieten de winkel met fonkelende glitter-slippers. Maar mijn zoon sprankelde meer. Op de terugweg bood ik hem mijn excuses aan, dat ik niet meteen naar hem had geluisterd, maar dat ik wel blij ben dat we slippers hebben gevonden die we allebei mooi vinden. ‘Het geeft niet, mam’ en een knuffel maakte dat ik weer wat van mijn emoties losliet. Thuis op mijn tuinstoel overdacht ik het eens en dacht terug aan de tijden dat bij schoenen kopen de maat bepalen het lastigste onderdeel was. Maar mijn vrije kind dacht: nog drie maten en dan kan ik ze ook aan!