Omdat kwetsbaarheid de ondertitel is van mijn site en omdat ik jullie gun om ook mijn imperfecte kanten te laten zien: Een persoonlijke blog.
Toen ik de laatste passen zetten naar die bioscoop, waar ik naar op weg was met mijn zus voor de ‘Ladies night’, realiseerde ik, net toen mijn man wegreed met de auto, dat ik geen mondkapje bij had voor de terugweg met de bus. Ach ja, dat kon de pret niet drukken, dat loste ik wel op. Mijn zus kwam op de terugweg met haar plan: ‘dan bellen we pa wel op, die komt ons halen’. Mijn onafhankelijke nee-zeggende aangepaste kind kwam boven en dat ging ik natuurlijk niet doen…. Ik liep nog liever terug, waarbij ik me afvroeg waarom ik nu juist hakken aanhad terwijl het enige wat hier te veroveren de goodiebag was, die ik toch wel zou krijgen. En met de inhoud van mijn verrassingstas in mijn hoofd bedacht ik me, dat ik liever een patchwork-kunstwerk op mijn voeten zou maken van het hele pakje Betadine-pleisters en zo door al mijn blaren zou lopen. Dat ik nog liever de gratis Maoam-balletjes op kleur zou kauwen en er een 1 van zou modelleren en op het 0%-Amstel blikje zou plakken zodat er 10 stond en deze zou geven aan de eerste de beste zwerver die het zo ver weg was dat het hem niet meer zou opvallen en me in ruil naar huis zou laten dragen. Ondertussen vlijtig de pagina scheuren uit het Happinez-kids magazine (daar had ik anders toch niets meer aan) en achter me gooien, want mocht die zwerver ineens toch vervelende bijbedoelingen hebben wil ik natuurlijk maar wat graag gered worden door mijn vader. Mocht het toch lastig worden zou ik hem natuurlijk met mijn mini-tubetje Biofreeze-gel bewerken. Ik kon natuurlijk ook hopen dat de scene van de film zich zou herhalen. Dat ik ook een dokter Dreamy kon vinden in het park met zijn hond, dat ik die zou afleiden met de natuur-ethische mueslirepen, op de verpakking alleen maar wat er niet in zat, geen gluten, geen suiker, geen E-nummers, en zo biologisch dat ik bang was dat ze zichzelf ook konden voortplanten, (Ik kon het risico nemen, ik zou ze zelf alleen eten als de hongerwinter opnieuw zou uitbreken), dat ik de man, net als het meisje in de film, zou aankijken en dat hij zou zwichten voor de Fletcher-bon met aanbieding voor overnachting voor 30 euro en zonder de kleine letters te lezen, mij zou thuisbrengen in een grote, zwarte, met leer bekleden cabrio. En dat hij dat helemaal niet moeilijk zou doen als ik net op tijd voor afslag ‘Safe’ zou kiezen en naar binnen zou rennen naar de vader van mijn kinderen. Deze optie leek net zo niet haalbaar als dat ik van mijn tasje een parachute kon maken. Ik deed het anders.
Gelukkig houdt de maatschappij rekening met types zoals ik en kocht ik voor vijf euro bij de Jumbo op het station een mondkapje. Dat ik hiermee genaaid werd zou nog niet zo erg zijn, als deze Miss-perfect-voorbereid 50 mondkapjes voor 50 euro kocht in de apotheek voordat de crisis zou uitbreken, die veilig thuis lagen te wachten, typisch gevalletje van te vroeg toppen. Maar dit mondkapje beloofde dat het uitwasbaar was, en ik had zelfs een kleurkeuze waarbij mijn keuzestress werd aangewakkerd. Ik nam een zwarte (levensgevaarlijke uitspraak in deze tijden op Facebook, maar toch). Ik verkende de verpakking of het misschien zo’n hersluitbaarzakje plastic zakje was voor dit geld, maar tevergeefs. An sich niet erg want ik heb geen idee of als ik het eenmaal had uitgepakt ik het nog in dit zakje kreeg teruggevouwd. Mijn ogen gingen automatisch naar de hoeveelheid letters op de verpakking en kon zelfs iets Nederlands vinden, want me niet meer informatie opleverde dan de ietwat sullige verkoper had verteld, een wasbaar mondkapje. Het enige wat me geruststelde was de L/XL op de verpakking. Aangezien ik er niet vanuit was gegaan dat er maten waren en dan ook geen enkel idee hoe maten op mijn hoofd zouden uitpakken, was ik toch blij met mijn onbewuste keuze van L/XL. Beter te groot dan te klein, terugdenkend aan de vernederende tl-licht bikini-doorpas van eerder die ochtend. Ik opende de verpakking en vond ik iets wat zich tussen een kousenvoet, maandverband en nieuw soort ondergoed inzat. Ik voelde me een beetje zoals op het schoolplein dat iedereen al weet wat je met deze nieuwe feature was en dat ik wenste dat ik niet zo dom was om het verkeerd-om te gebruiken. Ik besloot al lopende het maar eens te proberen. Eerste ene oor, daarna andere oor, om vervolgens weer los te schieten aan het ene oor. Nadat dit proces zich vier keer had herhaald, kwam ik tot de conclusie dat het misschien L/XL voor de Oempa Loepa’s was, maar niet voor mij. Ik besloot wat meer kracht te gebruiken en hoorde een angstaanjagend geluid van scheurende naden dicht bij mijn oor. Toen het uiteindelijk zat, durfde ik het met geen mogelijkheid van mijn hoofd te halen. Dus zo stond ik wachtende op mijn bus. Ik kwam er spontaan achter wat er me de roos-ademhaling werd bedoeld tijdens mijn puf-cursus zo’n zes jaar geleden, maar nog voordat dit weer verontrustende flash-back opleverde kwam de bus. Ik liep snel die kant aan mijn ene schouder mijn handtas had, in mijn hand mijn goodiebag, in mijn andere hand de buskaart (niet in mijn tas doen anders vergeet ik uit te checken en ik laat me niet graag naaien door een zwerver, foute patser, de Jumbo maar al helemaal niet door de NS mijn zijn winstgevend reismodel) merkte ik aan mijn linkeroor dat mijn kraakbeen te flexibel was en dat mijn oor langzaam doorboog en ik eruit ging zien alsof ik een tegenovergestelde cosmetische hersteloperatie voor flaporen had ondergaan. Aangezien ik mijn handen niet kon gebruiken probeerde ik dit te herstellen met mijn gezichtsspieren, dankbaar dat een mondkapje het resultaat verhulde, toen ook nog mijn brilpootje van mijn neusvleugelloze brilmontuur zich in dit conflict ging mengen, en mijn hoofd roder werd dan dat mijn mondkapje kon verbloemen, was ik zeer trots dat ik de boel kon redden zonder dat er ook maar iets op de grond viel en de hele inhoud van de bus naar mij keek. En de film…. tja…. er zat een verhaal in.