Sensitiviteit, een puzzelstukje in je leven
Workshop familie-SCRUM:
Reflectiebijeenkomsten:
De bijeenkomsten zijn allemaal online, gratis en starten om 20.00u.
Ik zie je graag! Meld je alvast aan via de mail: patricia@platinacoaching.nl
Weer een blog over mijn leven als HSP-mama.
Verbazing, frustratie en dan opeens totale machteloosheid, woede, verdriet, ontgoocheling. Dat gebeurde met mij in een split-second terwijl ik met mijn zoontje, stond te kijken naar het vernielen van een bordspelletje, door een vriendje van hem. Op zich is het natuurlijk helemaal niet erg als iets stuk gaat, daar wen je wel aan als je kinderen hebt. En ik ben gelukkig wel zo slim dat ik ze niet laat spelen met de glazen vaas die ik van mijn oma kreeg. Maar het feit dat bij het eerste hoorbare gekraak van scheurend karton van het speelbord, omdat die nu eenmaal gemaakt zijn om op 1 manier te vouwen, hij gewoon doorging en het bij hem niet het stopsysteem inzetten, en vervolgens het hele bord in flarden scheurde, deed nog net niet mijn mond openvallen. Terwijl, ik van binnen kookte heb je dit aan mijn uiterlijk heb je dit waarschijnlijk niet gezien. Mijn hele stresssysteem was gericht op freeze en er kwam vrij weinig reactie uit. Het enige wat ik eruit kon persen was ‘…ik merk dat ik er verdrietig van wordt…’, commentaar wat bij mijn HSP-kinderen heel goed zou vallen (en meestal zelf al zo schrikken dat meer totaal niet nodig is), maar bij hem niet. Ik kreeg een verbaasde blik, en nog even te horen dat de rest van het spel toch nog heel was, dus dat ik niet zo moeilijk moest doen. Ontzet, maar vooral machteloos, voelde ik me kleiner worden dat de pionnetjes in de doos. De druk dat we over een kwartier bij de sportles van zoon 1 moest staan maakte dat ik in actie kwam en hem naar huis bracht, maar mijn inside world was een emotionele game.
Thuis gekomen was is nog van slag, niet dat het spelletje kapot was, maar vooral van mijn eigen reactie. Ik ging aan de slag met de reparatie van het speelbord en pakte de lijm. In precieze maakte ik lijntjes van het witte goedje en volgde de randen van de breuklijn, niet te dichtbij dan zou het eruit komen, niet te ver weg anders was er juist te weinig lijm op de plek dat nodig was. Natuurlijk kwam bij het aandrukken de lijm er aan twee kanten uit, en waren mijn vingers het enige in de buurt om dit op te vangen. Later bracht een doekje soelaas en bleef er alleen een beetje glim over op het bord. Ach ja, het kon wel wat shine gebruiken. Terwijl ik op zoek ging naar boeken die de druk konden uitoefenen op het bord werd mijn druk al wat minder. Het bovenste boek ging toevallig over flow…en herinnerde dat ik niet mijzelf moest veroordelen. Dit dichte de wond in mij al een beetje. Toen kwam mijn zoon, die ook geschrokken was naar me toe. Hij vond het heel erg. Mijn reactie was oprecht: ‘Het is maar een spelletje’. De knuffel die hij daarna gaf zorgde dat er onder verdoving 3 hechtingen werden gelegd in mijn hart. Met gouddraad. Ze zijn niet oplosbaar en gewoon zichtbaar, maar het is oké. Ik ben er eigenlijk alleen maar mooier op geworden.
Terwijl mijn man de sleutel in het slot steekt, enigszins onhandig, met twee net iets te volle boodschappentassen in beide handen, voelt hij het al. Er is iets aan de hand. Sinds Corona laten we de kinderen af en toe alleen voor praktische zaken zoals de boodschappen. Na wat opgebouwd te hebben, in korte momenten, komt het nu ook wel voor dat we er een uurtje allebei niet zijn. Die vrijheid is een groot goed, die de mannen goed kunnen dragen. Tot nu dan.Mijn man had gezegd voor twaalf uur thuis te zijn en hij deed naarstig zijn best om zich aan zijn afspraak te houden, en net als Assepoester het magische moment te halen, maar het leek niet te lukken. Ik was hier natuurlijk de oorzaak van want ik had het standaard boodschappenlijstje aangevuld met niet dagelijkse dingen om te kunnen koken voor vrienden. Zo had ik pastinaak toegevoegd en verdenk ik mijn man ervan dat hij dit heeft staan Googelen in de supermarkt. Zijn moto is: dat vergeten groenten, niet voor niets vergeten groenten zijn. Daarnaast was het zelfrijzend bakmeel op en had hij bakpoeder meegenomen. Ik begreep dat niet helemaal, want wat had ik daar aan, maar later bleek ik ook hier mijn gerecht te kunnen maken en was is verbaasd over zijn talent (of toch Google). Maar zelfs met pompoenen in het karretje kwam er geen fee die de tijd even stil kon zetten…Eenmaal binnen schat hij de situatie in. De jongste zit op de bank met zijn knuffel tegen hem aangeperst en een schrikkerige blik in zijn ogen. De oudste loopt ijsberend rond en straalt rust uit als camouflage van de innerlijke paniek. Mijn man kijkt naar de mannen, dan naar de boodschappen, wat eerst? Hij volgt het geijkte voorbeeld van de regering en neemt de polder-tactiek. Hij vraagt de jongens te helpen in de keuken en gaat ondertussen het gesprek aan. Terwijl hij met het gemak van een ervaren jongleur koelkast en vriezer vult, en de jongens de voorraadkast, ontspannen mijn twee kinderen zichtbaar. Het verhaal komt eruit:Mijn jongste was op zijn kamer aan het spelen met de Playmobil toen hij een heel hard geluid hoorde. In paniek ging hij zijn grote broer halen die op zolder bezig was zijn dansskills te trainen en die ondanks de harde muziek het ook had gehoord. Nummer 1 voelde zich als oudste toch verantwoordelijk en ging aan de slag. Hij sloot de ramen, in hoever de lukte met zijn lengte. Gaf zijn broer de opdracht zijn knuffel uit bed te halen en zelf nam hij de tablet en tikte op Google ‘radio’ in. Hij kwam op de pagina van 538 terecht en klikte door naar nieuws. Toen hij daar niets kon vinden over oorlog of natuurrampen ging hij zijn broer geruststellen. Als er echt oorlog zou zijn, dan zou het daar wel staan. (?) Nummer 2 had ondertussen in zijn hoofd al vulkaanuitbarstingen, tsunami’s, burgeroorlogen en andere rampscenario’s voorbij zien komen…De slachtoffer en de redder verenigd in een mooi stel. Gelukkig kon de volwassen, in de vorm van hun vader, ze snel geruststellen: het was de eerste maandag van de maand en het was vijf minuten over twaalf.