Weer een blog over mijn leven als HSP-mama.
Verbazing, frustratie en dan opeens totale machteloosheid, woede, verdriet, ontgoocheling. Dat gebeurde met mij in een split-second terwijl ik met mijn zoontje, stond te kijken naar het vernielen van een bordspelletje, door een vriendje van hem. Op zich is het natuurlijk helemaal niet erg als iets stuk gaat, daar wen je wel aan als je kinderen hebt. En ik ben gelukkig wel zo slim dat ik ze niet laat spelen met de glazen vaas die ik van mijn oma kreeg. Maar het feit dat bij het eerste hoorbare gekraak van scheurend karton van het speelbord, omdat die nu eenmaal gemaakt zijn om op 1 manier te vouwen, hij gewoon doorging en het bij hem niet het stopsysteem inzetten, en vervolgens het hele bord in flarden scheurde, deed nog net niet mijn mond openvallen. Terwijl, ik van binnen kookte heb je dit aan mijn uiterlijk heb je dit waarschijnlijk niet gezien. Mijn hele stresssysteem was gericht op freeze en er kwam vrij weinig reactie uit. Het enige wat ik eruit kon persen was ‘…ik merk dat ik er verdrietig van wordt…’, commentaar wat bij mijn HSP-kinderen heel goed zou vallen (en meestal zelf al zo schrikken dat meer totaal niet nodig is), maar bij hem niet. Ik kreeg een verbaasde blik, en nog even te horen dat de rest van het spel toch nog heel was, dus dat ik niet zo moeilijk moest doen. Ontzet, maar vooral machteloos, voelde ik me kleiner worden dat de pionnetjes in de doos. De druk dat we over een kwartier bij de sportles van zoon 1 moest staan maakte dat ik in actie kwam en hem naar huis bracht, maar mijn inside world was een emotionele game.
Thuis gekomen was is nog van slag, niet dat het spelletje kapot was, maar vooral van mijn eigen reactie. Ik ging aan de slag met de reparatie van het speelbord en pakte de lijm. In precieze maakte ik lijntjes van het witte goedje en volgde de randen van de breuklijn, niet te dichtbij dan zou het eruit komen, niet te ver weg anders was er juist te weinig lijm op de plek dat nodig was. Natuurlijk kwam bij het aandrukken de lijm er aan twee kanten uit, en waren mijn vingers het enige in de buurt om dit op te vangen. Later bracht een doekje soelaas en bleef er alleen een beetje glim over op het bord. Ach ja, het kon wel wat shine gebruiken. Terwijl ik op zoek ging naar boeken die de druk konden uitoefenen op het bord werd mijn druk al wat minder. Het bovenste boek ging toevallig over flow…en herinnerde dat ik niet mijzelf moest veroordelen. Dit dichte de wond in mij al een beetje. Toen kwam mijn zoon, die ook geschrokken was naar me toe. Hij vond het heel erg. Mijn reactie was oprecht: ‘Het is maar een spelletje’. De knuffel die hij daarna gaf zorgde dat er onder verdoving 3 hechtingen werden gelegd in mijn hart. Met gouddraad. Ze zijn niet oplosbaar en gewoon zichtbaar, maar het is oké. Ik ben er eigenlijk alleen maar mooier op geworden.