Tag: blog

Geplaatst op

Blog: een lied

Mijn hoofd heeft zich aangepast aan het weer deze ochtend. Ik voel me als mist, ik zie het wel maar het gaat wat trager. Aangezien mijn wekker zich niet aanpast aan mijn vertraagde ritme kom ik na een zoektocht in mijn huis naar gymbroeken, in een soort geocaching langs alle logische plekken in huis, net iets te laat beneden voor mijn ontbijt. Terwijl het er ’s ochtends nogal zwijgzaam aan toe gaat bij ons in huis en iedereen zijn rol heeft in een soort ochtend ontbijt-dans, liep het door mijn late aankomst natuurlijk net wat anders. Zoon 1 was al zijn tanden aan het poetsen en in een heftige vragenvuur gewikkeld met zijn vader over belangrijke wetenschappers in de geschiedenis. Aan de ontbijttafel zag ik zoon 2 die net de oorlog had verklaard aan de chocoladepasta-pot en zijn mes gebruikte als wapen. Het was amper acht uur en ik zat in een meerstemmige live-uitvoering van Bohemian rhapsody. Aan de ene kant ‘Galileo, Galileo’ en aan de andere kant ‘Mama, Mama’. Deze ochtend eindigt niet op 1 van de Top 2000.

Met twee kinderen in een ontdekkende leeftijd heb ik het idee dat ik soms beter kan aangesproken worden met SIRI in plaats van mama. Ik begrijp dat ze er heel veel van leren, maar soms wordt ik er ook enorm onrustig van een spervuur aan vragen en wordt onzeker omdat ik ook niet alles weet of hoe ik het handig kan vertellen voor kinderbreintjes. Ook de timing laat hier nogal de wensen over…Seks kan makkelijk besproken worden in de winkel (met op de achtergrond rollatorbesturende oma’s die mij met nieuwsgierige ogen aankijken hoe ik dit nu ga oplossen, waarschijnlijk het enige vermaak van hun dag) en grote levensvragen kunnen ook nog net voor het slapen gaan worden geuit. En als ik me, in een onzeker moment, vergrijp naar zelfhulp-opvoedboeken, lees ik van die adviezen: van gewoon van op het niveau je kind, met van die mooie Sanderijn van der Doef-achtige bedekte termen. Maar die komen bij mij gewoon niet altijd spontaan binnen vallen..

Maar soms lukt het onbewust wel: Bij de volgende maaltijd met mijn kinderen die dag, de avondmaaltijd, wordt het lied in c-mineur gezongen. Mijn oudste zoon maakt zich ernstige zorgen over het Corona-virus en voelt zich beperkt in zijn mogelijkheden. Na wat inleiding vraagt hij wanhopig: ‘Gaat het dan nooit voorbij?’ Ik vroeg me af wat Google hierop zou antwoorden. Iets over vaccins en kansberekening. Ik zocht die avond het antwoord bij Boudewijn en ik begon, misschien wel uit onmacht, te zingen: ‘Alles gaat voorbij, en ik geloof’, mijn oudste zoon deed mee (en liet mij verbazen dat hij de tekst kende) en we zongen samen… ’ik geloof, ik geloof’ ook mijn jongste deed nu mee ‘…ik geloof, ik geloof in jou en mij’. Ik merkte dat dit het enige juiste antwoord was, de verbinding die we voelde krikte de sfeer meteen op. Het eeuwenoude spel tussen wetenschap en geloof werd die dag aan mijn keukentafel gespeeld. Mijn lied was dan misschien niet het antwoord wat hij zocht, maar wel wat hij nodig had. En daar kan geen zoekmachine tegen op.

Geplaatst op

Blog: boodschappen

Terwijl mijn man de sleutel in het slot steekt, enigszins onhandig, met twee net iets te volle boodschappentassen in beide handen, voelt hij het al. Er is iets aan de hand. Sinds Corona laten we de kinderen af en toe alleen voor praktische zaken zoals de boodschappen. Na wat opgebouwd te hebben, in korte momenten, komt het nu ook wel voor dat we er een uurtje allebei niet zijn. Die vrijheid is een groot goed, die de mannen goed kunnen dragen. Tot nu dan.Mijn man had gezegd voor twaalf uur thuis te zijn en hij deed naarstig zijn best om zich aan zijn afspraak te houden, en net als Assepoester het magische moment te halen, maar het leek niet te lukken. Ik was hier natuurlijk de oorzaak van want ik had het standaard boodschappenlijstje aangevuld met niet dagelijkse dingen om te kunnen koken voor vrienden. Zo had ik pastinaak toegevoegd en verdenk ik mijn man ervan dat hij dit heeft staan Googelen in de supermarkt. Zijn moto is: dat vergeten groenten, niet voor niets vergeten groenten zijn. Daarnaast was het zelfrijzend bakmeel op en had hij bakpoeder meegenomen. Ik begreep dat niet helemaal, want wat had ik daar aan, maar later bleek ik ook hier mijn gerecht te kunnen maken en was is verbaasd over zijn talent (of toch Google). Maar zelfs met pompoenen in het karretje kwam er geen fee die de tijd even stil kon zetten…Eenmaal binnen schat hij de situatie in. De jongste zit op de bank met zijn knuffel tegen hem aangeperst en een schrikkerige blik in zijn ogen. De oudste loopt ijsberend rond en straalt rust uit als camouflage van de innerlijke paniek. Mijn man kijkt naar de mannen, dan naar de boodschappen, wat eerst? Hij volgt het geijkte voorbeeld van de regering en neemt de polder-tactiek. Hij vraagt de jongens te helpen in de keuken en gaat ondertussen het gesprek aan. Terwijl hij met het gemak van een ervaren jongleur koelkast en vriezer vult, en de jongens de voorraadkast, ontspannen mijn twee kinderen zichtbaar. Het verhaal komt eruit:Mijn jongste was op zijn kamer aan het spelen met de Playmobil toen hij een heel hard geluid hoorde. In paniek ging hij zijn grote broer halen die op zolder bezig was zijn dansskills te trainen en die ondanks de harde muziek het ook had gehoord. Nummer 1 voelde zich als oudste toch verantwoordelijk en ging aan de slag. Hij sloot de ramen, in hoever de lukte met zijn lengte. Gaf zijn broer de opdracht zijn knuffel uit bed te halen en zelf nam hij de tablet en tikte op Google ‘radio’ in. Hij kwam op de pagina van 538 terecht en klikte door naar nieuws. Toen hij daar niets kon vinden over oorlog of natuurrampen ging hij zijn broer geruststellen. Als er echt oorlog zou zijn, dan zou het daar wel staan. (?) Nummer 2 had ondertussen in zijn hoofd al vulkaanuitbarstingen, tsunami’s, burgeroorlogen en andere rampscenario’s voorbij zien komen…De slachtoffer en de redder verenigd in een mooi stel. Gelukkig kon de volwassen, in de vorm van hun vader, ze snel geruststellen: het was de eerste maandag van de maand en het was vijf minuten over twaalf.

Geplaatst op

Blog: Miraculous

Ik zit aan de eettafel met mijn gezin en probeer aan te haken op een gesprek tussen mijn kinderen en krijg een bitse: “Nee, mama, dat begrijp jij niet, dat is van Miraculous’ als antwoord. Hoppa, dubbele bonus, mijn oudste zoon drukt in no-time 2 buttons in die met zenuwen verbonden zijn naar het zwartste krochten van mijn psyche. ‘Je hoort er niet bij’ en ‘Je bent dom’. En aangezien ik daar door een combinatie van selfcare en positieve psychologie best een tijdje niet ben geweest en het even duurt voordat de tl-lampen daar aanspringen, voel ik de pijn en verdriet al bij het zoemend geluid van de starter, natuurlijk vooral omdat mijn eigen stukje doorontwikkeld DNA dit doet….

Gelukkig kijkt mijn man me liefde- en begripvol aan en voel ik me toch weer ergens bij horen. Ik kom weer in het hier en nu. Het besef me dat het mijn keuze is om niet alles te weten van Miraculous, helpt ook. Alhoewel ik tot een aantal jaren geleden nog prima mee kon (ik kon Nijntje en al haar BFF’s tot in details natekenen, ik kende alle Paw patrols inclusief kleur en voertuig en kon, als mijn lichaam zou doen wat ik bedoelde, feilloos door als understudy voor K3, zowel op zang en dans), kan ik ondanks uitnodigen van mijn zoons me totaal niet verplaatsen in de lol van Lady bug en friends. Ik vind het gewoon echt niet leuk.

Terwijl mijn zoons in een passievolle discussie zitten die wordt begeleid door talloze. ‘Ja, weet je nog….’ ‘Ja, en toen….’ Eet ik ondertussen speechless mijn andijviestamppot. Maar zelfs de jongens weten onder het kletsen door af en toe gedachteloos een hap naar binnen te krijgen. Dat vormt bij mij weer een gevoel van opluchting. 10 minuten geleden hoorde ik mijzelf namelijk nog zeggen, met een zelfvertrouwen waarvan ik op dit moment niet weer waar dat vandaan komt, ‘Nee joh, dat kunnen ze makkelijk eten’ op de onderzoekende vraag van mijn man: ’Moeten we niks anders voor de kinderen maken?’ Nou ben ik nogal vermijdend in het maken van ander eten voor de kinderen, maar mijn bui m.b.t. gezond eten wisselt nogal van vastberadenheid, het varieert van: doorzetten tot kokhalzen aan toe, tot 1 hapje proberen, en 5 plakjes komkommer is ook groenten. Dat mijn kinderen mij hierin niet kunnen lezen begrijp ik. ‘Wat eten we vandaag?’ is hier dan ook opgenomen als koploper in de top-3 meest gestelde vragen (bij ophalen kinderdagverblijf, nog voor iets wat op een begroeting lijkt). Hij eindigt net voor ‘Wat moet ik aan vandaag? (die varieert nog weleens met ‘Wat is het weer?’ en ‘Moeten we korte of lange mouwen?’) en “Mag ik bij die… spelen?”

Maar terwijl ik rustig toe kijk en inbreek met de vraag. “Kennen jullie ook die aflevering waarin Cat Noir zijn hele bord leeg eet?’ Waar ze de humor natuurlijk niet van inzien, zie ik dat zelfs zonder verhullende termen, die een tijdje geleden nog dienst deden (slastampot klonk toch echt aantrekkelijker dan andijvie, en groene frietjes werkte toen ook nog), de hele stamppot naar binnen gaat. Miraculous.